TILBURG – Ze stonden regelmatig met z’n allen om zeven uur ‘s ochtends bij een ijsbaan, opdat Jonah (toen nog 9) zich kon uitleven in z’n geliefde ijshockey. Twaalf keer namen ze met z’n vijven afscheid van een school waar ze twee weken hadden verbleven. Zelfs ziek worden deed het Tilburgse gezin Heidanus samen. Als je huis een camper is, ligt elkaar besmetten op de loer.
Lief (vooral) en leed (klein) wisselden elkaar af in het half jaar dat Ronald en Inge Heidanus met Feie (11), Jonah en Leiah (nu 7) hun grote avontuur beleefden in Denemarken, Zweden en Noorwegen. Onder de vlag ‘Education On Tour’ maakten ze een reis om te ontdekken en ervaren hoe onderwijs en opvoeding in de Scandinavische landen verloopt.
Of dat naar verwachting is verlopen? ,,Meer dan!”, zegt Ronald Heidanus (39). Maar ten einde is de reis nog niet. Die zit nog in het hoofd en moet daar nog uit. Ze gaven al presentaties door het land heen en in 2019 komt er een boek over hun belevenissen. ,,Dat hadden we beloofd, vooral ook aan onszelf”, zegt Inge (41). ,,En er moeten nog zoveel dingen worden verteld.”
In augustus keerden ze in de Tilburgse bomenbuurt terug. Nee, daar stond niemand met een camera, zoals een van de kinderen zich had afgevraagd. Onderweg was dat namelijk drie keer gebeurd. Ook in kranten vond het gezin zich terug.
‘Landen’ duurde wel een paar maanden
Geland, inmiddels? Ronald: ,,Dat duurde wel een paar maanden. Ineens was het niet meer alles samen doen, maar een gefragmenteerd leven. Dat was wel confronterend.” Inge, bij het Mill-Hillcollege onder meer coach in Team X (thematisch projectonderwijs in de brugklas): ,,Ik heb tot de herfstvakantie geprobeerd juist nog niét te landen. Ik hing er een beetje als een drone boven: hoe gaat het hier, waarom doen we het zo? Zo kon ik m’n collega’s af en toe een spiegel voorhouden.”
Vanuit een fjord in Noorwegen solliciteerde Ronald Heidanus naar de functie van intern begeleider op de Jenaplanschool Jeanne d’Arc in Tilburg-West. Dat lukte. Ook hij neemt (en krijgt) daar de ruimte om van de stress, de waan van de dag en de controledrift vandaan te blijven, in een staat van bijna ‘slow motion’. Maar met scherpe vragen. ,,En die krijg ik ook terug. Het gaat wel om inhoud: hoe kijk je naar het kind, hoe geef je haar of hem de ruimte zich te ontwikkelen?”
Ja, ze zijn nog meer fan geworden van de praktijk in vooral Noorwegen en Denemarken (Zweden viel tegen). ,,We hebben heel erg ervaren dat je het in het onderwijs met elkaar moet doen. Leerkrachten, kinderen én ouders. Daar ligt de sleutel. Samen optrekken en elkaar in alle openheid aanspreken. In Nederland is de druk van ouders groot. Maar als je iets vindt moet je daar ook zelf verantwoordelijkheid voor nemen.”
Wat opviel? Klassen waarin veel één-op-één-aandacht is, maar geen kind een aparte positie inneemt. Ronald: ,,Je doet ‘t met elkaar. We maakten mee hoe een autistisch kind achter in de klas over de grond rolde. Daar werd heel ontspannen mee omgegaan.” Inge: ,,Het onderlinge vertrouwen tussen kinderen en leerkrachten is groot.” Ronald: ,,En het werkt. Dat zagen we aan die kinderen, ze oogden gelukkig, waren gemotiveerd, hadden oog voor elkaar. Geen gepluk en gepest. Feie zei het halverwege, in Karlstad: ‘De kinderen zijn aardiger.’”
Dat had ook z’n weerslag op hun eigen kroost, zeggen ze. Lastig om elke twee weken weer van nieuwe vrienden afscheid te nemen. Tranen bleven dan soms niet uit.
‘We moesten het als team doen’
De overweldigende Scandinavische natuur, ook daarover is straks in het boek te lezen. En over hoe het was om als gezin zo dicht op elkaars huid te zitten, in die camper. Inge: ,,In het begin was er veel gebekvecht. Ik dacht: we draaien om. Maar na drie, vier weken accepteerden we dat we het als team moesten doen.”
Ook voor hun relatie was het goed, durven ze te zeggen. Twee verschillende types. Zij controlegericht, hij van ‘go with the flow’. Dat kwam veel dichter bij elkaar. Inge: ,,Het ging allemaal zo natuurlijk ontspannen, dat heeft me verrast. Vertrouwen hebben in de toekomst, dan komt het wel goed.”
Weergaven: 41
